Dansen, knutselen, hooiberg beklimmen, stroomstoring en above all: m'n onderwatercamera missen

Hello you! Leuk dat je mijn nieuwe week-update wilt lezen.

Deze week waren er weer veel strandbezoekjes, een hooibergklimsessie, veel leuke momenten met mijn leerlingen en helaas ook een teleurstelling wat betreft mijn onderwatercamera.

Laat ik daar maar mee beginnen. De camera zou water- en shockproof zijn. Helaas ontdekte ik amper 3 weken na aankoop een klein kiertje bij het klepje van de batterij, en tot mijn verbazing zaten er waterdruppels aan de binnenkant, dichtbij de batterij. Dus besloot ik maar terug te gaan naar de winkel.
De dame van de winkel vertelde me dat er waarschijnlijk niks aan gedaan kon worden, en dat ik het beste mijn geld terug kon vragen. Ik was alleen net zo gehecht geraakt aan dat kreng, dus ik vroeg of hij echt niet gerepareerd kon worden. Nou, ze zou de technician er naar laten kijken. Ik zou die week wel gebeld worden.

Een week later nog niks gehoord, dus besluit ik om maar even langs te gaan. "De technician zegt dat hij de USB nodig heeft, om hem te chargen".... "Nou luister, ik wil best die USB brengen, maar het probleem zit hem niet in de accu of in hoe de camera functioneert. Ik wil gewoon weten of dat kiertje gemaakt kan worden. En daarvoor hoeft de batterij niet opgeladen te worden toch?". Ja, dat vond zij ook wel een logisch verhaal. Maar dat ging waarschijnlijk niet lukken en nogmaals vroeg ze of ik niet mijn geld terug wilde.

Lijkt er dus op dat ik mijn geld terug moet vragen dan maar. Ze verkopen ook een GoPro maar die dingen zijn echt veel te duur eigenlijk. Lijkt me wel vet om die vast te plakken op m'n motor en daar video's van te maken... Enfin!

We begonnen maandag met een studiedag over rekenen. Dit gebeurde in het Renaissance Convention Center, waar de airco nog kouder staat dan wanneer je een vriezer inloopt. Gelukkig was er een erg lekkere lunch en de dag zelf was ook wel prima.
Daarna besloten dat een strandwandeling wel een fijne afsluiter van de dag was.

Hoe cool is deze boom?!

Deze bloemen ruiken heerlijk!

Mensen die een uiterst professionele selfie maken.

Dit vond ik zo mooi! Een bruiloft op het strand, zonder alle poespas. Gewoon het gezinnetje bij elkaar en trouwen maar.

Gelukkig had ik genoeg leuke dingen meegemaakt die week op school, om het intense gemis van mijn camera te verzachten... ;-)

Een spreekbeurt over baseball!

Dit, lieve kijkbuiskinderen, is een cuarta. Lijkt net op een ukelele, maar dat is het NIET.

Deze week waren er spreekbeurten in de klas. Die moeten de kinderen geheel in het Nederlands doen over hun hobby. Een moeder spreekt alleen Spaans en begreep de opdracht niet goed. Haar zoontje had een blad aan mij gegeven over een beroemde voetballer, maar ik zei: "nee, het moet over jezelf gaan. Wat is jouw hobby?"

Nou je ziet het. Miscommunicatie! Alle kinderen keken mij aan van: "Huh?! Juf?! WHAT THE DEUCE IS GOING ON HERE?? Waarom heeft hij geen hobby gekozen?"

Op Aruba maken kinderen voor hun spreekbeurt echt zo'n grote poster, met allemaal plaatjes. Deze vond ik echt heel mooi! Ongelooflijk hoe veel die ouders hun kinderen helpen om een goed spreekbeurtcijfer voor elkaar te krijgen. 

Omdat er deze week veel toetsen en spreekbeurten waren, wilde ik ook even luchtige en leuke dingen doen. Zoals bijvoorbeeld The Wobble aanleren! Een moderne linedance, die echt supereenvoudig is, maar ook superleuk al zeg ik het zelf. In deze youtube-video zie je een fragment.

Ook heb ik ontdekt dat als ik muziek aanzet tijdens bijvoorbeeld handvaardigheid, dat de kinderen daar superblij van worden. Ze komen zelfs naar me toe om me te zeggen dat ze het zo leuk vinden! Deze kinderen zijn zo dankbaar. 

Voor de handvaardigheidles had ik een onwijs leuk idee gevonden op Pinterest: maak van een cereal box een puzzel! De kinderen waren superenthousiast.  

Het knippen van de puzzelstukjes was wel een struggle. Maar is bij de meeste kinderen toch aardig gelukt! Anderen die motorisch iets minder sterk waren hebben het een beetje verprutst hier, Helaas!

Het eindresultaat! Ziet er zomaar hartstikke leuk uit! Al zeg ik het zelf.

Zo fanatiek die puzzeltjes te maken. En dat voor een iPad-generatie. Not bad...

 Hoe weird zijn die stickers op deze auto? "I hate sound"... hoe dan???! 

Op woensdag gaf ik bijles in rekenen aan een meisje (aan wie ik inmiddels al een jaar lesgeef). Haar moeder was blij me te zien, want huiswerk was staartdelingen op de 'nieuwe' manier. Moeder snapte er niks van, die vond de oude manier mooi makkelijk. Schuine strepen zetten en oplossen maar.
Het meisje is best een perfectionist en ik kon merken dat ze geïrriteerd was dat ze het niet begreep. Haar juffrouw was een stomme juffrouw, school was stom, rekenen was stom.
Lekker begin van de bijles zou je zeggen, maar goed. Na een paar denkhulpjes kreeg ze na een tijdje de smaak te pakken en was ze zelfs superblij toen ze het snapte. Zo leuk!
Op dat soort momenten ben ik altijd zo dankbaar dat ik les mag geven.

WEB staat voor Water & Energie Bedrijf.

Vrijdagmiddag kwam ik thuis na m'n werk en ik merkte dat ik geen stroom had. Gebeld met mijn huurbazin: "Kijk even bij je buren of zij wel stroom hebben", nope. Ook niet. Nouja, dan maar naar de Starbucks en daar m'n blog schrijven. In de auto merkte ik al dat het iets drukker op de weg was dan normaal. Stoplichten deden het niet. Merkwaardig. Het zou toch niet dat héél Aruba zonder stroom zit?!
Aangekomen bij de Starbucks zag ik dat veel winkels gesloten waren. Zo ook de Starbucks.
Whaaaaaat....!? Balen! Al snel bleek dus dat heel Aruba, van Noord tot aan San Nicolas, geen stroom had. Dit duurde pittig lang kan ik je vertellen. Helaas gaat in Aruba om half 7 de zon al onder binnen 10 minuten, dus gelijk pikdonker. Tja, en dan blijft er pittig weinig over wat je kan doen, zal ik je vertellen.

Uiteindelijk kwam 's avonds de stroom weer terug. Helaas het internet nog niet. Verschrikkelijk confronterend om er dan achter te komen hoe verslaafd je eigenlijk bent aan social media...

Beter beklim je de Hooiberg nog een keer, hoor ik je denken. Groot gelijk heb je.

Anyhoo. Voor volgende week staat er nog niets spannends gepland, alleen voorbereiden voor de kinderboekenweek op Aruba. Verder geen wilde plannen. 
Easy breezy lemon squeezy.

Tot schrijfs,
-XXX- Lucienne

ps. Op mijn Youtube-kanaal heb ik nieuwe video's staan: een compilatie van de laatste weken en een verrassingsvideo voor de verjaardag van mijn moeder.

ADIOS Oktobervakantie! Weer lesgeven wat de klok slaat. :-)

Hallo lieve lezer. Welkom bij weer een nieuw weekoverzicht van mijn activiteiten op Aruba. De laatste dagen van de vakantie komen voorbij, de tweede fotoshoot en ein-de-lijk na een lange week weer lesgeven aan m'n lieve klasje.

De oktobervakantie duurde voor mij erg lang. Ik zal je even uitleggen waarom. Ik ben niet zo heel erg gewend aan vakantie, want in mijn puberjaren heb ik altijd bijbaantjes gehad om mijn vakantie mee te vullen. Ook tijdens de studie was dit het geval en na de PABO heb ik alleen maar fulltime gewerkt in de horeca dus veel vakantie heb ik nooit meer gehad. 
Dit jaar was mijn eerste 6-weekse zomervakantie sinds mijn 13e geloof ik? Het was een fijne tijd om uit te rusten, maar nu kwam opeens de oktobervakantie al heel snel weer de hoek om kijken! Mijn maatje Anita zit in NL, veel andere meiden vertrokken naar het buitenland, anderen hadden bezoek of geen tijd. Nou. Dan kunnen 10 dagen lang duren.

Dus begon ik maar mijn to-do-lijstje af te werken. Dat was onder andere dit boek over David Bowie lezen. 
Bij het programma DNA Onbekend riep ik ook altijd vanachter de computer: "Nou, ik zal me ook maar eens opgeven denk ik..." waarna mijn moeder altijd snauwde: "Nou Lu! Doe eens effe normaal. Natuurlijk is je DNA bekend.", haar felle reactie voedde mijn onderbuikgevoel alleen maar meer...
Daar ik altijd al een vermoeden had, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mijn moeder eens even aan de tand gevoeld. "Is David Bowie eigenlijk mijn vader!?", en jawel hoor. Weer een mysterie opgelost. Behalve onze uiterlijke overeenkomsten *kuch* is meneer Bowie ook linkshandig. Ik ben de enige in mijn familie. Heel verdacht...

Ook op mijn to-do-lijstje. Kaartjes maken om naar de WC te gaan. Met een klas van 15 kinderen is het nog wel te doen, als ze je komen vragen of ze naar de WC mogen. Maar met een klas van 30 word je er aardig tureluurs van. Dus even een systeem gemaakt zodat ze het lekker zelf kunnen uitvogelen ;-) Evenals een systeem voor de taakverdeling in de klas.

Die zondag zou ik mijn fotoshoot hebben. Ik begon dus een beetje te experimenteren met make-up die misschien leuk zou zijn voor de shoot. Hier draag ik een van mijn MAC-lipsticks en ik ben helemaal VERLIEFD! <3 Ook op dit jurkje ben ik hoteldebotel.

Een wijze les: In witte hakken lijken je voeten altijd bruiner. Andere wijze les: ook als je lang bent kun je best hakken dragen hoor. Je loopt wel het risico om iets vaker nagekeken worden, maar SO BE IT. Be Tall and Be Proud!

Ondanks dat het niet zo heel zonnig was, had ik toch een onwijze drang om te gaan snorkelen. Dit keer koos ik voor Baby Beach. Een strand helemaal in het zuiden van Aruba, die zijn naam dankt aan het tamelijk ondiepe water, geschikt voor kinderen.

Okee, ik geef het toe. Ik ben geïnfecteerd met de selfieziekte.

Dit lijkt net een zeemonster met zijn bek open, klaar om 20 onschuldige visjes op te happen. In tegenstelling tot Boca Catalina zijn hier heel veel verschillende soorten visjes en meer koraal. Veel van dit soort steenconstructies. En gelukkig is het water ook een stuk helderder waardoor de foto's ook iets beter lukken. Het is nog steeds een work in progress though.

Tel de vissen! En zoek de voet! De voet is eigendom van een zekere Louis, een Nederlander met een Go-Pro die sinds dit schooljaar ook werkzaam is op Aruba. In San Nicolaas, waar ik vorig jaar ook werkte  op een school. 

Deze visjes zijn echt supercool maar heel erg schuw, dus je krijgt ze bijna niet op de foto!

Helaas ontdekte ik laatst dat mijn camera niet zo waterproof is als hij belooft. Het klepje van de batterij heeft een klein kiertje waar heel langzaam water naar binnen sijpelt. Niet iets waar je heel vrolijk van wordt als iets waterproof is. Dus binnenkort even terugbrengen. Jammer. Ik ben echt verslaafd geraakt aan dat ding!

Die zondag had ik met Ruuben afgesproken voor mijn tweede fotoshoot. Met GITAAR! 
Ik zat even op hem te wachten, toen twee toeristen al even bij me kwamen gluren. "You play the guitar? That's so awesome! What songs do you play? You play your own songs? Could you play right now? Why not!? Shy? You're doing a photoshoot!!! Oh well. If you want to jam together just stop by Zus-En-Zo-Hotel, we're staying there for zo-en-zo long!"

Ehhh ja. Lief bedoeld maar no thanks. Mevrouwtje hier heeft een aardig gevalletje podiumangst dus no way José dat ik voor twee wildvreemden een liedje ga spelen.

Tijdens de fotoshoot liepen er veel mensen langs en ik zag ze denken: "Hmmmmm, zou dat een bekende artiest zijn?", "Is het Taylor Swift?", "WHO THE HELL WHAT THE HELL IS GOING DOWN!?"

Nou, nee. Ik ben slechts de dochter van een muzikant, die wel liedjes durft te spelen in haar klas, en in haar eigen woonkamer, waar al haar buren haar overigens heel goed kunnen horen dankzij de ultradunne muurtjes. Maar dat hindert niet, zolang er maar niet iemand naast me staat en me aan staart. Dan wil het allemaal best lukken.

Zoals met elke sequel is het altijd maar de vraag of PART TWO het succes van het eerste deel kan evenaren. Ik vind dat de foto's goed zijn gelukt. Ben er heel erg blij mee, net als de foto's van de eerste shoot. Ruuben is een heel getalenteerde fotograaf met veel kennis en ook een goed gevoel voor humor. Af en toe nam hij een foto, keek op zijn schermpje en dan kwam er een geluidje van tevredenheid. "Oh!", "ahhhhhh," "YES!". Hierdoor schoot ik vaak in de lach. Zijn website: www.ruuben.com en alle foto's van de shoots http://www.ruuben.com/luciennekoehoorn

Goed. Toen kwam er de maandag. Eindelijk weer lesgeven! Hoeraaaa! Ik heb die rakkers gemist. 

En nu staat het weekend weer voor de deur. Voor komende week staat er niet veel op de planning, dan gewoon same old same old. Op maandag heb ik een studiedag over rekenen, de rest van de week lesgeven en hopelijk krijg ik snel mijn onderwatercamera terug zodat ik eindelijk kan snorkelen en foto's maken bij Mangel Halto. Dat schijnt het onderwaterwalhalla voor snorkelaars te zijn. 

Fijn weekend allemaal en tot schrijfs!

-XXX- Lucienne 

ps. Er staat ook weer een nieuwe videocompilatie op Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=yOrHXc7QC9A

Oktobervakantie!

Hallo! Wat leuk dat je je nieuwsgierigheid niet kon bedwingen en de tijd wilt nemen om mijn blog te lezen.

Deze week heb ik oktobervakantie. Ik vind het zelf nogal snel na de zomervakantie, maar goed. Ik heb er vrij weinig over te zeggen dus dan maar het beste er van maken!

Op mijn eerste vrije dag valt er in de ochtend vrij veel regen. Even ben ik bang dat net als vorig jaar deze week er alleen maar regen zal vallen. Toen stonden de straten blank! Het was echt verschrikkelijk. Gedwongen om binnen te blijven en serietjes te gaan kijken ofzo, want Aruba is niet gemaakt voor slecht weer. Enige optie is naar de cinema gaan. Mwoah. 
Gelukkig blijkt het van korte duur en is het de rest van de week prachtig weer.

Vreemde bloemetjes die desalniettemin er toch vrij interessant uitzien.

So sad! En grauw!!! Waar is het mooie weer gebleven?

Gelukkig is het de volgende dag supermooi weer. Tijd om naar het strand te gaan!

Zoals je in mijn vorige blog al kon lezen heb ik een onderwatercamera gekocht. Omdat ik vorig weekend plots ziek werd, heb ik er nog niet zoveel van kunnen genieten. Dus deze vakantie leek me perfect om de onderwaterwereld op de gevoelige plaat te zetten.

El Cheapo snorkelset?? Check!

Ik ging naar Boca Catalina. Een mooi, rustig strandje, waar het water zo helder is dat je ook zonder duikbril de visjes prima om je heen kunt zien zwemmen. Deze zebravisjes zijn heel veel te zien. Ze zijn ook heel schattig! Niet opdringerig, maar wel nieuwsgierig.

Ondertussen zwem ik rustig verder en zie een zeester. Net als ik hem op de foto zet komt er plots van links een Amerikaanse photobomber. In eerste instantie schrik ik me kapot, bang dat er een grote vis naast me zwemt. Dat is op zich onmogelijk, maar ja, ik schrok en snapte er geen kloot van in die eerste milliseconde.
Enfin. Meneer grijpt de zeester bij zijn lurven en dat is dat dan. Ik waarschuw hem even dat hij de zeester niet te lang boven het water moet houden, omdat zeesterren na enkele seconden al te droog worden en doodgaan. Meneer de Amerikaan verzekert me dat hij dat al wist. Alrighty then...

Plots kom ik in een soort school van zebravisjes en ze komen steeds dichterbij. Ik vermoed dat ze mij zien als iemand die ze kan beschermen ofzo? Net als visjes die dichtbij haaien gaan zwemmen.

Eenmaal op het droge, komen er wat mensen bij me zitten onder de palapa. Zij gaan het water in en ik zet wat muziek op en lees een boek. Plots zie ik in mijn ooghoek iets flapperen. Ik kijk en zie een supermooie vogel, okergeel met zwart, die een open zak chips heeft opgemerkt en daar eens even zijn snaveltje in duwt. Hij kijkt me ook aan zo van: "What???!"

De dagen erna pak ik mijn rust. Hoewel ik in het begin van de week nog denk: "Shiiiit ik verveel me dood, hoe ga ik deze week ooit overleven", besluit ik maar ervan te genieten dat het weer zoveel beter is dan vorig jaar (toen regende het idioot veel). Ik lig veel in de zon, en lees een boek.

En jahoor. Daar hebben we er weer een. Een kakkerlak. Ik vind die beestjes zo interessant en creepy tegelijk. Die pootjes zijn zo eng! Met al die afzonderlijke haartjes!! Ieeeeeuuw!

Al wekenlang word ik elke dag stipt om 5u in de ochtend wakker. Meestal lukt het wel om daarna nog een uurtje te tukken, maar op dinsdag lukt het me niet. Ik besluit een doel van mijn bucket list af te vinken.  Op naar de Hooiberg, om te ontdekken of de zonsopgang net zo mooi is als de zonsondergang.

Eenmaal boven valt het uitzicht me een beetje tegen. Ik hoopte op mooie roze luchten, maar in plaats daarvan zie ik alleen bewolking. Balen!

Ik loop al naar beneden en plots merk ik dat achter de wolken een paar zonnestralen tevoorschijn komen. What's this!?

De rest van de dag besluit ik te chillen en lekker te lezen in de zon. Fijn om zo vroeg al lekker wakker te zijn. 

In de ochtend heb ik een foto gemaakt van deze auto. Ik moet er een beetje om lachen, omdat op Aruba veel mensen gewoon doorrijden met een deuk als deze. Het schijnt ze niet zoveel te boeien of ze kunnen de reparatie niet betalen. Wat een contrast met Nederland.

Een van de redenen waarom rijden op een motor zóveel beter is. Je kunt dingen tien keer beter zien.

Helaas pindakaasch overkomt mij zelf een ongelukje die middag, Ik wil uit een parkeervak rijden en focus me op het ontwijken van een paal aan de linkerkant van mijn auto. Daarbij lukt het me kennelijk niet om een auto op te merken die plots achter me staat. Ik hoor een toeter, zet mijn auto stil en stap de auto uit om te zien of de andere auto schade heeft. 
De vrouw van de andere auto brabbelt wat in het Papiaments en springt haar auto weer in en rijdt weg. Ik vermoed dat ze een rustig plekje wil zoeken, dus rijd dezelfde kant op. Echter, na twee rondjes rondrijden lijkt ze spoorloos verdwenen. Waarschijnlijk had ze geen verzekering en is ze hem dus gewoon gesmeerd! Lame!!!!

In een vakantie heb je vaak tijd voor klusjes waar je normaal gesproken nooit op zit te wachten. Zoals het vervangen van snaren op je gitaar. Wát een rotklus is dat. Ik ben verbaasd als ik begin met de stalen snaren. "Huh, wat zijn die nieuwe mooi wit??". Yikes! Hoe ranzig waren die snaren wel niet!?

Vandaag wordt er in de ochtend op mijn deur geklopt. Ik vermoed dat het mijn nieuwe buurvrouw is, dus trek snel een broek aan en doe de deur open. Staan er twee onwijs degelijke meisjes voor me neus. 
"Denk je dat het zin heeft om te bidden?", "euh, jawel dat denk ik wel op zich". Ze stelt voor om over een tijdje langs te komen en samen te lezen uit de bijbel. Ondertussen kijkt ze continu naar m'n shirt. Ik zeg haar: "Nou, ik werk op een christelijke basisschool dus ik ken de bijbel wel aardig". Ze gaat akkoord en vertrekt weer. 

Alsof de duvel er mee speelt, komen er in deze vakantie, net als vorig jaar, weer twijfels de hoek om kijken. Ja, Aruba is prachtig en ik heb het super naar mijn zin op mijn nieuwe school. Maar toch voelt het niet alsof ik hier thuis hoor. Ik mis zo erg een grote stad om lekker in te verdwalen. Lekker anoniem rondlopen. Aruba is wat dat betreft een groot dorp. Iedereen kent elkaar eigenlijk wel en behalve mooie natuur heeft het me niet zoveel te bieden. Ik kan maar moeilijk aansluiting vinden met de mensen om me heen. 

Zucht. Gelukkig ben ik inmiddels op de helft van de vakantie. De rest van de week wil ik veel aan het werk voor mijn klas (werkbladen maken voor taal enzo) en heb ik deze week deel 2 van mijn fotoshoot! De shoot met gitaar. Superveel zin in!

Tot schrijfs!
-XXX- Lucienne 


ps. Voor wie nieuwsgierig is: Op YouTube staat een hometour van mijn huis. https://youtu.be/DpYO_yDoXNk